20 May 2008

Bazen olur böyle,insan beyni kiremit değil...

Kalktığımda karanlıktı,ıssız bir yol gibiydi evimin koridoru ve yine de biliyordum ıssızlığın sonunu.Birden ses geldi,arka arkaya parçalar çalmaya başladı eskiye ait.Bir an sadece şuan için eskiye aitmişim gibi geldi içinde bulunduğum dilime isyan eder gibi.

Bulutlar dağıldı yavaş yavaş.Gökyüzü beyazla karışıktı ve şimdi aldı maviliğini.Hayır,yine de beyaz var içinde.Denize bakıyorum...Puslu şimdilik...

Altı,beş ve üçe düştük derken tek olduğumu gördüm soyağacımda.O tekte belki düşmek üzere...Ve belkide hiç yerini almamıştı soyağacında...

3 kişi renk katmış...:

Muhabbet Çiçeği dedi ki...

Canım ne güzel yazmışsın öyle. Haklısın insan beyni kiremit değil. Bazen böyle düşünüyor insan. Öptüm tatlım.

Berrin dedi ki...

bosver, soy agacıda neymıs :)
bulalım bır kıraz agacı yaslayalım sırtımızı..ohhhh..hem yıyelım hem kupe yapalım kırazlardan :)

Aylin Ünlü dedi ki...

Muhabbet çiçeği;teşekkür ediyorum,öpüyorum bende.

Berrin;çok alemsin vallahi,kirazdan küpe yapıldığını unutmuşum eheuehu:)Ya bir de başka bir ot vardı yapışkanlı,hani yaprak gibi yüzümüze yapıştırıp apaçi olurduk,seni bilmem de ben olurdum en azından,o neydi ki acep:)